[nggallery id=10]
Kościół pw. św. św. Filipa i Jakuba Apostołów w Sękowej
Kościół w Sękowej wzniesiony został ok. 1520 r. Dzisiejszy wygląd nadały mu przebudowy z XVII i XVIII w., kiedy to do korpusu budynku dostawiona została wieża oraz otoczono go podcieniami. Malowniczą świątynię w swoich pracach uwiecznili m.in. T. Axentowicz, J. Mehoffer, W. Tetmajer oraz S. Wyspiański. W czasie I wojny światowej kościół został prawie całkowicie zniszczony a później pieczołowicie zrekonstruowany. W 2003 r. świątynia wpisana została na Listę UNESCO.
Świątynia składa się z kwadratowej nawy, węższego od niej, zamkniętego trójbocznie prezbiterium oraz wieży. Cały budynek obiegają otwarte, wsparte na słupach podcienia czyli soboty. Nawa oraz prezbiterium nakryte są wspólnym, bardzo stromym dachem, który w połączeniu z dachami na podcieniach sprawia wrażenie iż spływa do samej ziemi. Na jego kalenicy wznosi się wieżyczka na sygnaturkę. Bardzo charakterystyczna jest wieża – niska i rozłożysta, nakryta kopulastym hełmem. Dachy świątyni oraz częściowo wieża pobite są gontem.
Nakryte płaskimi stropami wnętrze uderza prostotą i pięknem. Uwagę przyciąga przede wszystkim bogato zdobiony dekoracją snycerską renesansowy ołtarz główny z XVII w. W jego części środkowej znajduje się obraz przedstawiający świętach Mikołaja, Benedykta i Antoniego. Po bokach w niszach umieszczone są figury św. Piotra i św. Andrzeja. W zwieńczeniu ołtarza znajduje się rzeźna Salwator Mundi (Zbawiciel Świata). Dwa ołtarze boczne są współczesne. Najstarszym elementem wyposażenia świątyni jest kamienna gotycka chrzcielna w kształcie kielicha mszalnego wykonana w 1522 r. Na południowej ścianie prezbiterium zachowały się fragmenty polichromii z k. XIX w.
Cerkiew grekokatolicka pw. św. Michała Archanioła w Ropicy Górnej
Cerkiew wzniesiona została w 1813 lub 1819 r. Na przełomie XIX i XX w. została częściowo przebudowana, m.in. pierwotne kopuły zastąpione zostały dachami kalenicowymi. Obiekt był odnawiany w 1967 i 1985 r. Obecnie świątynia należy do parafii rzymskokatolickiej w Małastowie.
Cerkiew trójdzielna, prezbiterium węższe od nawy, babiniec częściowo skryty pod pochyłą wieżą. Nawa nakryta jest dachem dwuspadowym, prezbiterium zaś trójspadowym. Na kalenicach dachów wznoszą się niewielkie wieżyczki z pozornymi latarniami, zwieńczone małymi baniami. Wieżę z pozorna izbicą nakrywa cebulasty hełm zwieńczony pozorną latarnią i małą banią. Ściany wszystkich części świątyni pobite są gontem, dolna część wieży jest częściowo oszalowana. Gont pokrywa również większą cześć wieżyczek i hełmu wieży, jedynie daszki nad latarniami i banie wykonane są z blachy.
Wnętrze cerkwi nakryte jest płaskimi stropami. Ściany i stropy ozdobione są figuralną i ornamentalną dekoracją malarską z przełomu XIX i XX w. Szczególnie pięknie prezentuje się dekoracja sufitu nawy – Przemienienie Pańskie na górze Tabor.
Najcenniejszym elementem wyposażenia świątyni jest kompletny rokokowy ikonostas z XVIII w. Warto zwrócić uwagę na ikonę św. Onufrego umieszczoną na dole po lewej stronie, w miejscu, gdzie zazwyczaj znajduje się przedstawienie św. Mikołaja W nawie umieszczone są dwa późnobarokowe ołtarze, w lewym znajduje się ikona Matki Boskiej z Dzieciątkiem, w prawym zaś św. Mikołaj. W cerkwi znajduje się również kilka obrazów z XVII-XIX w.
[nggallery id=11]
Cerkiew pw. św. Michała Archanioła w Przysłupiu
Świątynia zbudowana została w 1756 r. W następnym wieku, ok. 1880 r. uległa znacznej przebudowie – połączenie nawy z babińcem, przeróbki dachów oraz wieży. W wieku XX cerkiew była kilkakrotnie odnawiana, najpoważniejszy, społeczny remont wykonany staraniem turystów przeprowadzono w l. 1980-1981. Po II wojnie światowej cerkiew służyła parafii rzymskokatolickiej w Uściu Gorlickim, w l. 80. XX w. powróciła we władanie grekokatolików.
Cerkiew składa się z nawy (połączonej z babińcem), węższego od niej prezbiterium oraz niskiej, kwadratowej wieży nadbudowanej nad dawnym babińcem, wtopionej w połać dachu. Ściany nawy i prezbiterium pobite są gontem. Nawa nakryta jest dachem dwuspadowym a prezbiterium trójspadowym. Na kalenicach obydwu części świątyni wznoszą się wieżyczki zwieńczone pozornymi latarniami. Podobny hełm wieńczy wieżę. Dachy oraz wieżyczki pokryte są blachą.
Wnętrze cerkwi nakrywają płaskie stropy. Pokryte są one, podobnie jak ściany, polichromią ornamentalną i figuralną wykonaną w 1929 r. Szczególnie pięknie prezentują się duże przedstawienia św. Michała Archanioła i Trójcy Świętej na stropie. Głównym elementem wyposażenia cerkwi jest pochodzący z XVIII w. ikonostas, niestety niekompletny, częściowo odnowiony. Na północnej ścianie nawy wisi ikona Matki Boskiej z Dzieciątkiem z XVIII w., na ścianie południowej zaś obraz przedstawiający św. Łukasza Ewangelistę. W nawie znajduje się również pięknie zdobiony wiciami roślinnymi późnobarokowy ołtarz boczny z ikoną św. Mikołaja. W prezbiterium ołtarz główny z XIX w.
[nggallery id=12]
Cerkiew grekokatolicka pw. św. Paraskewy w Nowicy
Cerkiew wzniesiona została w l. 1840-1843. Po II wojnie światowej świątynia służyła wyznaniu rzymskokatolickiemu, od końca l. 50. XX w. po powrocie do miejscowości części wysiedlonej ludności łemkowskiej odprawiane były tu również nabożeństwa grekokatolickie. W l. 80. cerkiew ostatecznie wróciła do grekokatolików.
Cerkiew jest trójdzielna, składa się z zamkniętego trójbocznie prezbiterium, szerszej od niego nawy oraz babińca nad którym wznosi się wieża o zwężających się ku górze ścianach. W jej korpus wtopiony jest mały przedsionek. Ściany nawy oraz prezbiterium pobite są gontem. Pokrywa on również wieżę, za wyjątkiem jej górnej części oszalowanej pionowymi deskami. Nawa nakryta jest dachem dwuspadowym, prezbiterium zaś wielospadowym. Na ich kalenicach wznoszą się wieloboczne wieżyczki zwieńczone pozornymi latarniami i cebulkami. Podobne zwieńczenie posiada hełm wieży.
Nakryte płaskimi stropami wnętrze świątyni pokryte jest polichromią figuralną i ornamentalną z 1927 r. Szczególnie pięknie prezentuje się polichromia stropu z przedstawieniem trójcy Świętej. Nawa oddzielona jest od prezbiterium kompletnym, bogato zdobionym ikonostasem pochodzącym z XVIII w. Przy ścianie nawy umieszczony jest późnobarokowy ołtarz boczny z XVIII w. W jego środkowej części, pomiędzy kolumnami umieszczona jest ikona Matki Boskiej z Dzieciątkiem z XVIII w. powyżej zaś św. Jan Chrzciciel. W prezbiterium znajduje się ołtarz główny również z XVIII w.
W Nowicy znajduje się również mniejsza drewniana grekokatolicka kaplica z 1889 r.
[nggallery id=13]
Kościół pw. św. Stanisława Biskupa w Odernem
Świątynia w Odernem wzniesiona została w 1898 r. z fundacji Stawiarskich. W 1943 r. została rozbudowana o zakrystię i przedsionek. W XX w. była kilkakrotnie odnawiana, m.in. w l. 1963-1965. Obecnie jest świątynią filialną parafii w Uściu Gorlickim. Kościółek jest bardzo malowniczo usytuowany na górskim stoku z piękną panoramą.
Świątynia wzniesiona jest na wysokim, betonowym fundamencie. Składa się z nawy oraz dużego przedsionka poprzedzonego jeszcze niewielką kruchtą. Nawa w części wschodniej jest zwężona, w zwężeniu tym znajduje się niewielka zakrystia. Kościół nie posiada wydzielonego prezbiterium. Ściany budynku oszalowane są poziomo. Nawa nakryta jest dachem wielopołaciowym, przedsionek i kruchta zaś dachami dwuspadowymi. Na kalenicy przedsionka wznosi się ośmioboczna wieżyczka nakryta gontowym daszkiem. Analogiczne, mniejsze zwieńczenie posiada dach na nawie.
Wnętrze nakryte jest pozornym sklepieniem kolebkowym. Świątynia nie posiada polichromii, ściany i sklepienie w naturalnym kolorze drewna. Ołtarz główny barokowy z XVIII w. z ładną dekoracją snycerską. W jego części środkowej umieszczony jest obraz św. Stanisława Biskupa z Piotrowinem. W ołtarzach bocznych znajdują się obraz Serce Pana Jezusa (lewy) oraz duża figura Matki Bożej Różańcowej z 1964 r. (lewy). W świątyni warto również zwrócić uwagę na rzeźbę św. Antoniego, ładny duży żyrandol a także chorągwie z wizerunkiem św. Stanisława Biskupa oraz Miachała Archanioła depczącego szatana.
Na przykościelnym cmentarzu znajduje się grób dziedzica Odernego, hrabiego Juliusza Dzieduszyckiego.
[nggallery id=14]
Cerkiew grekokatolicka pw. św. Paraskewy w Kwiatoniu
Cerkiew w Kwiatoniu zbudowana została prawdopodobnie w XVII w., jednak tradycja jako datę budowy przekazała nam 1700 r. W 1743 r. do świątyni dobudowana została wieża W w. XIX i XX cerkiew była kilkakrotnie remontowana. Obecnie użytkowana jest jako kościół rzymskokatolicki należący do parafii w Uściu Gorlickim.
Cerkiew uznawana jest za klasyczny i najpiękniejszy przykład północno-zachodniego łemkowskiego budownictwa sakralnego w Polsce. Świątynia jest trójdzielna, składa się z nawy, węższego od niej prezbiterium oraz babińca skrytego pod wieżą. Nawa i prezbiterium nakryte są wysokimi namiotowymi, łamanymi dachami. Szczególnie pięknie prezentuje się bardzo wysoka wieża o pochyłych, zwężających się ku górze ścianach. Jej górne piętro – izbica – odeskowana jest pionowo, deski zakończone są u dołu ozdobną koronką. Wszystkie części cerkwi zwieńczone są baniastymi hełmami z pozornymi latarniami. Wszystkie ściany, dachy oraz hełmy świątyni pobite są gontem co dodaje jej wyjątkowej malowniczości.
Wnętrze świątyni nakryte jest łamanymi kopułami namiotowymi (nawa i prezbiterium) oraz stropem płaskim (babiniec). Zdobi je polichromia architektoniczna i figuralna z 1811 r. Na kopule nawy widnieje scena Przemienienie Pańskie oraz przedstawienia ewangelistów. Warto również zwrócić uwagę na dużą scenę Opieka Bogurodzicy na stropie babińca. Na ścianach obiok ikonostasu widnieją podobo9zny św. Olgi i św. Włodzimierza.
Z wyposażenia uwagę zwraca głównie piękny ikonostas wykonany przez Michała Bogdańskiego w 1904 r. W prezbiterium umieszczony jest ołtarz główny z XIX w., pod wieża stoi kamienna kropielnica z 1750 r.
Cerkiew grekokatolicka pw. św. Paraskewi w Uściu Gorlickim
Cerkiew zbudowana została w 1786 r. Od 1947 r., po wysiedleniu Łemków, użytkowana była jako kościół rzymskokatolicki. Po powrocie części mieszkańców do wsi w 1956 r. odbywały się tu również nabożeństwa grekokatolickie. Prawowici właściciele odzyskali świątynię dopiero w 1997 r.
Cerkiew jest trójdzielna, nawa i węższe od niej prezbiterium zbudowane na planach kwadratu. Od strony zachodniej wznosi się pochyła wieża obejmująca część babińca. Ściany nawy, prezbiterium oraz dolna część wieży pobite są gontem. Górna część wieży (izbica) oszalowana jest pionowymi deskami zakończonymi od dołu ozdobną falbanką. Nawa i prezbiterium nakryte są dachami namiotowymi – nawa łamanym podwójnie, prezbiterium zaś pojedynczo. Dachy zwieńczone są baniastymi hełmami z pozornymi latarniami. Podobny hełm zdobi wieżę. Hełmy, podobnie jak dachy, pokryte są blachą.
Wnętrze cerkwi nakryte jest sklepieniami kopulastymi (nawa i prezbiterium) oraz stropem z fasetami (babiniec). Świątynia ozdobiona jest polichromią ornamentalno-figuralną z 1938 r. Na stropie uwagę przykuwa przedstawienie Opieka Bogurodzicy, na ścianach zaś duże podobizny św. Olgi i św. Włodzimierza. Pięknie zdobiony, późnobarokowy ikonostas pochodzi z XVIII w. Warto w nim zwrócić uwagę na płaskorzeźby Adama i Ewy umieszczone poniżej ikony Matki Boskiej oraz proroków poniżej Chrystusa Nauczającego. W prawym ołtarzu bocznym zwieńczonym Okiem Opatrzności znajduje się przedstawienie Zmartwychwstania. W części środkowej bogato zdobionego lewego ołtarza znajduje się obraz Matka Boska z Dzieciątkiem. Część dawnego wyposażenia cerkiewnego znajduje się obecnie w muzeach, m.in. w Sanoku.
[nggallery id=15]
Cerkiew grekokatolicka pw. św. Kosmy i Damiana w Skwirtnem
Świątynia w Skwirtnem wzniesiona została w 1837 r. W XX w. była kilkakrotnie odnawiana, m.in. w r. 1900 oraz w latach 1964-1967 i 1991-1992. Obecnie użytkowana jest jako kościół rzymskokatolicki należący do parafii w Uściu Gorlickim.
Cerkiew trójdzielna, nawa i węższe od niej prezbiterium kwadratowe, babiniec objęty pochyłą wieżą otoczoną zachatą. Nawa nakryta jest dachem namiotowym, prezbiterium wielospadowym. Dachy zwieńczone są wysmukłymi wieżyczkami z pozornymi latarniami zakończonymi małymi baniami. Wieżę nakrywa baniasty hełm z pozorną latarnią. O wyjątkowej malowniczości świątyni decyduje jednolite, gontowe pokrycie wszystkich ścian, dachów i wież. Jedynie górna część wieży oszalowana jest pionowymi deskami zakończonymi ozdobną koronką.
Wnętrze nawy i prezbiterium nakryte są pozornymi sklepieniami kopulastymi a babiniec płaskim stropem. Polichromia wykonana została ok. 1900 r., składa się z przedstawień figuralnych (m.in. Święta Trójca na stropie nawy i Opieka Bogarodzicy na stropie babińca) oraz motywów ornamentalnych i architektonicznych.
Wyposażenie cerkwi pochodzi głównie z XIX i XX w. Nie zachował się niestety pierwotny ikonostas, w obecnej pomalowanej na błękitno przegrodzie umieszczone są XX wieczne ikony namiestnie, podobizny apostołów oraz obraz przedstawiający Boga Ojca i Chrystusa. Pozostałością po dawnym ikonostasie są pochodzące prawdopodobnie z XIX w. ikony Chrystusa Pantokratora i Matki Boskiej z Dzieciątkiem umieszczone na ścianach. W przedsionku świątyni znajduje się dwustronnie malowany krzyż z XIX w.
Ze Skwirtnego warto udać się do Regietowia Wyżniego, gdzie z dala od siedzib ludzkich, wśród kilku cmentarnych mogił stoi urokliwa drewniana kaplica.
[nggallery id=16]
Cerkiew grekokatolicka pw. Opieki Bogurodzicy w Hańczowej
Najstarszą częścią cerkwi w Hańczowej jest wieża wzniesiona prawdopodobnie jeszcze w XVIII w. W wieku następnym postawiono nawę i prezbiterium. W l. 1947-1958 świątynia użytkowana była jako kościół rzymskokatolicki. Obecnie należy do parafii prawosławnej.
Cerkiew jest trójdzielna, składa się z nawy, zamkniętego trójbocznie prezbiterium oraz babińca znajdującego się częściowo pod wieżą. Ściany świątyni pobite są gontem. Charakterystyczna jest wieża o pochyłych, zwężających się ku górze ścianach. Jej górna część – izbica – na której umieszczone są tarcze zegarowe oszalowana jest pionowymi deskami. Nad Nawą i prezbiterium wznoszą się wysokie dachy namiotowe, łamane małym uskokiem w dolnej części, nad częścią babińca dach dwuspadowy. Nawa, prezbiterium oraz wieża zwieńczone są baniastymi hełmami z pozornymi latarniami.
Nakryte płaskimi stropami wnętrze ozdobione jest piękną polichromią figuralną, architektoniczną i ornamentalną wykonaną przez Antoniego, Michała i Zygmunta Bogdańskich pod koniec XIX w. Na stropach znajdują się duże sceny: Przemienienie Pańskie w nawie, Matka Boska z Dzieciątkiem w babińcu oraz Wypędzenie kupców ze świątyni w przedsionku. Na ścianach nawy uwagę zwracają umieszczone naprzeciw siebie postacie św. Cyryla i Metodego, św. Włodzimierza i św. Olgi oraz św. Heleny i św. Konstantego. Głównym elementem wyposażenia cerkwi jest ikonostas z końca XIX w. namalowany przez Bogdańskich. W prezbiterium znajduje się barokowy ołtarz główny, w nawie dwa piekne ołtarze boczne. W prawym z nich umieszczony jest obraz Opieki Bogurodzicy, w lewym zaś Zdjęcie z krzyża oraz na zasuwie Chrystus wręczający klucze św. Piotrowi.
[nggallery id=17]
Cerkiew grekokatolicka pw. św. Michała Archanioła w Wysowej
Cerkiew zbudowana została w 1779 r. Jak głosi tradycja i niektóre przekazy wzniesiono ją w miejscu poprzedniej świątyni spalonej w czasie walk konfederatów barskich z wojskami rosyjskimi. Po II wojnie światowej obiekt stopniowo niszczał, w 1958 r. przejęty został przez utworzoną tu parafię prawosławną.
Świątynia pierwotnie była trójdzielna, obecnie w wyniku przeróbek dwudzielna. Składa się z kwadratowego prezbiterium oraz wydłużonej, prostokątnej nawy połączonej z babińcem. Od zachodu wznosi się wieża o pochyłych ścianach. Ściany cerkwi oszalowane są poziomymi deskami i dodatkowo wzmocnione w pionie tzw. lisicami. Górna cześć wieży ozdobiona tarczami zegarowymi oszalowana jest pionowo. Nad prezbiterium i częścią nawy wznoszą się łamane, namiotowe dachy zwieńczone baniastymi hełmami z pozornymi latarniami. Podobny hełm wieńczy wieżę. Dachy pokryte są blachą miedzianą.
Wnętrze nakryte jest częściowo kopułami namiotowymi, częściowo zaś płaskimi stropami. Pokrywa je polichromia figuralna i ornamentalna wykonana w l. 1912-1913. Szczególnie pięknie prezentują się zdobienia stropów z przedstawieniem Matki Boskiej oraz Chrystusa w otoczeniu aniołów. Najcenniejszym elementem wyposażenia jest kompletny, pięknie zdobiony barokowy ikonostas z XVIII w. W nawie warto również zwrócić uwagę na bogato dekorowany ołtarz boczny z obrazem Matki Boskiej pośrodku oraz okiem opatrzności w zwieńczeniu. Przy ścianie prezbiterium mały ołtarzyk z dużym obrazem św. Michała Archanioła walczącego ze smokiem. W zwieńczeniu przedstawienie Ducha św. w postaci gołębicy.
Kościół pw. Najświętszej Marii Panny Wniebowziętej w Wysowej
Świątynia w Wysowej wzniesiona została w l. 1936-1938. Autorem projektu był znany i ceniony architekt Zdzisław Mączeński. Jest on również projektantem podobnego w bryle drewnianego kościoła w Kąclowej koło Grybowa.
Kościół składa się z obszernej nawy, zamkniętego trójbocznie prezbiterium oraz wysokiej, dość szerokiej, pochyłej wieży. Jej zewnętrzny, przysadzisty wygląd złamany jest małymi daszkami oraz kilkoma oknami o różnym kształcie. Ściany świątyni oszalowane są pionowymi deskami, z wyjątkiem dolnej części wieży, która pobita jest gontem. Nawa nakryta jest dachem dwuspadowym, prezbiterium zaś wielopołaciowym. Na kalenicy nawy wznosi się wieżyczka sygnaturkowa z pozorną latarnią. Podobne zwieńczenie ma hełm wieży. Dachy kościoła pokryte są blachą.
Warto zwrócić uwagę na fakt, iż prezbiterium jest od strony zachodniej a wieża wschodniej czyli odwrotnie niż w większości dawnych świątyń.
Wnętrze nakryte jest płaskimi stropami, w nawie częściowo pozornym sklepieniem kolebkowym wspartym na słupach. Uroku świątyni dodaje wykończenie w drewnie oraz wpadające przez witraże ciepłe światło. Ołtarz główny wykonany został w XVIII lub XIX w. Jego środkową cześć zajmuje obraz Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny wykonany przez Mieczysława Wyrobka, w zwieńczeniu mniejsze przedstawienie Chrystusa Zmartwychwstałego. Po obu stronach ołtarza rzeźby aniołów z XIX/XX w. W nawie, przy ścianie tęczowej znajdują się dwa ołtarze – Serca Pana Jezusa oraz Matki Boskiej Częstochowskiej. W nawie znajdują się barokowe rzeźby św. św. Piotra, Pawła oraz Rocha a także późniejsze św. Grzegorza Wielkiego i św. Jozefata Kuncewicza.
Pijalnia wód mineralnych w Wysowej-Zdroju
Właściwości wód mineralnych w Wysowej znane były już pod koniec XVIII w. W 1812 r. powstały tu pierwsze ogólnodostępne łazienki wraz z budynkiem mieszkalnym, które były zaczątkiem zakładu zdrojowego. W czasie I wojny światowej zakład całkowicie spłonął. Na pocz. L. 20. XX w. Te zakupiła spółka lekarska z Krakowa, która zbudowała nowy zakład zdrojowy a także drewnianą pijalnię wód mineralnych.
Budynek pijalni zaprojektowany został przez architekta Karola Stryjeńskiego, późniejszego twórcę Wielkiej Krokwi w Zakopanem. Pijalnia służyła wczasowiczom i kuracjuszom do 1963 r. kiedy to spłonęła. W 2006 r. staraniem Gminy Uście Gorlickie pijalnia została odbudowana i dziś stanowi akcent już na trwałe wpisany w krajobraz Wysowej-Zdroju.
Budynek wzniesiony jest na rzucie prostokąta o wymiarach ok. 16 m x 8 m. Dookoła odbiegają go szerokie zadaszone podcienia wsparte na grubych, drewnianych słupach, otoczone balustradą. Od frontu tworzą one duże półkole, od tyłu zaś mały ganek nakryty dwuspadowym daszkiem. Posadzka podcieni wyłożona jest kamieniem. Ściany korpusu są murowane i oszalowane na zewnątrz deskami. Pozostałe elementy (podcienia, więźba dachowa, okna itp.) drewniane. Korpus budynku nakryty jest czterospadowym dachem pokrytym gontem. Na kalenicy wznosi się ośmioboczna wieżyczka. Wnętrze pijalni urzeka gustownością połączenia drewna, kamienia oraz tynku. Dzięki licznym, dużym oknom pijalnia jest bardzo dobrze nasłoneczniona. Wrażenie przestronności zapewnione zostało m.in. przez otwarcie na przestrzeń dachową.
W pijalni można skosztować wód ze źródeł: Anna, Franciszek, Henryk, Józef II oraz Słone.
Zdjęcia, opisy z trasy Maratonu Naftowego oraz panoram… – Adam Harkawy
Literatura:
1/ „Gorlicka Ósemka” – Andrzej Piecuch
2/ „Wokół UściaGorlickiego- Szlakiem Małej i Dużej Architektury Sakralnej Gminy Uście Gorlickie” – tom III – Andrzej Piecuch
3/ „Nad Sękówką” – Andrzej Piecuch
4/ „Szlakiem Małej i Dużej Architektury Sakralnej Gminy Uście Gorlickie – tom 1 – Wokół Wysowej Zdroju – Andrzej Piecuch
5/ „Panoramy Beskidu Gorlickiego” – 1995r – Andrzej Piecuch, Adam Harkawy
6/ „Galicyjskie Cmentarze Wojenne”- tom 1 Beskid Niski i Pogórze – Roman Frodyma
7/ „Zabytki Architektury Drewnianej Powiatu Gorlickiego” – Paweł Kutaś
8/ „Powiat Gorlicki” – Paweł Kutaś
9/ „Kościoły Drewniane Unesco w Małopolsce” – Paweł Kutaś
10/ Mapa Beskid Niski – Wydawnictwo Compas
